Wat ongelooflijk heftig, het Coronavirus. Wat een macht, onmacht en wat een verdriet! Het heeft ons allemaal behoorlijk in zijn greep en treft heel veel mensen wereldwijd. In zo’n korte tijd zoveel macht! Menig wereldleider… Maar naast alle verdriet en onmacht gaat het leven ook gewoon door en heeft het drama ook zijn mooie kanten… Ik geniet van de aandacht en de zorg voor elkaar, ik geniet van de rust in de lucht, ik hoor de vogels, het lijkt alsof ik de lucht van de Zwitserse bergen inadem… zo zuiver… en ik geniet, en ik voel me dankbaar…

Ook ik realiseer me wat ‘Het Nu’ voor me betekent. Ik loop buiten met mijn hond Lola en, met 2 meter afstand, kom ik in contact met een vrouw die ook haar hond uitlaat. De honden rennen over het veld en wij zijn direct in gesprek. Zij, ook een senior-professional inmiddels, heeft in Nederland jarenlang voor de klas gestaan, besloot 20 jaar geleden daarmee te kappen en is naar Portugal vertrokken waar ze een restaurant gerund heeft. Haar dochter en de chef-kok hebben het van haar overgenomen en zij is nu vrijer om zowel in Portugal als in Nijmegen te zijn. Natuurlijk heeft ze moeilijke tijden gekend maar spijt? Nooit! Hier viel ik even stil…

Had ik jaren geleden ook niet die drang/droom om naar Italië verkassen, het land waar ik als 18-jarige een jaar gewoond en gewerkt heb en toen al…?! Nu kan het natuurlijk niet maar daar vaker zijn is zeker geen onmogelijke gedachte… Een SeniorProfs-treinreis van Noord naar Zuid-Italië stond al gepland. 🙂

Dezelfde dag nog zit ik op mijn terras met een kop koffie en hoor ik mijn buurmeisje in paniek zeggen: “K…, mijn grootste hobby’s, geld uitgeven in de kroeg en winkelen kan ineens niet meer, wat moet ik in godsnaam doen, een andere hobby zoeken, maar wat dan…??” Ook hier viel ik even (behoorlijk) stil. Een maand met zeer dubbele gevoelens van veel verdriet en kleine gelukjes is voorbij…